Οξυτενή κονδυλώματα:  πρόκειται για εκβλαστήσεις περιοχής του δέρματος της περιγεννητικής περιοχής και του κόλπου που οφείλεται στον ιό HPV που μεταφέρεται κατά τη σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη. Μπορεί να είναι μικρά, στο χρώμα του δέρματος, ή να έχουν την εμφάνιση ενός μικρού κουνουπιδιού (εξ ου και η ονομασία «ανθοκραμβοειδείς εκβλαστήσεις»), να προκαλούν ελαφρά φαγούρα κι ενόχληση ή σπανιότερα να ματώνουν στην επαφή.  Συνήθως είναι μονήρη αν και έχουν την τάση να συρρέουν. Εντούτοις, σπάνια, μπορεί να πολλαπλασιάζονται δραματικά και να διογκώνονται, αν κάποιος έχει σημαντικό ανοσοποιητικό έλλειμμα. Οι ορότυποι του HPV που ενοχοποιούνται για τα κονδυλώματα και ξεπερνούν τους 40, δεν εμπλέκονται συνήθως με κακοήθη εξαλλαγή, αλλά η επιμονή τους, η μεγέθυνσή τους με την πάροδο του χρόνου, η θέση έκφυσής τους μπορεί να δημιουργήσουν σε ακραίες περιπτώσεις προβλήματα στην ούρηση, στην επαφή, στον τοκετό. Η πρόληψή τους, πέραν της αυτονόητης χρήσης προφυλακτικού κατά την ερωτική συνεύρεση, έγκειται και στον έγκαιρο, από την εφηβική ηλικία ήδη, εμβολιασμό με τα νεότερα σκευάσματα που καλύπτουν μεγαλύτερο φάσμα ορότυπων. Πρόσφατα το FDA των ΗΠΑ ενέκρινε τη χρήση του για άντρες και γυναίκες για τις ηλικιακές ομάδες 9-45 ετών. Ιδανικά, θα πρέπει να ολοκληρωθεί σε αγόρια και κορίτσια πριν αρχίσουν να έχουν ερωτικές επαφές. Βέβαια, ο εμβολιασμός δεν αίρει την ανάγκη χρήσης προφυλακτικού, γιατί τα εμβόλια δεν καλύπτουν περισσότερους των 9 ορότυπων από όλο το φάσμα των 100 που αναφέρονται μέχρι στιγμής. Ως παράγοντες κινδύνου για μόλυνση θεωρούνται:

• Ιστορικό σεξουαλικών επαφών με πολλούς συντρόφους χωρίς προφυλακτικό
• Ύπαρξη και άλλης σεξουαλικώς μεταδιδόμενης νόσου
• Επαφή χωρίς προφύλαξη με σύντροφο με άγνωστο ερωτικό ιστορικό
• Έναρξη σεξουαλικής ζωής σε μικρή ηλικία
• Μειωμένη ανοσία λόγω HIV ή λόγω λήψης ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων, όπως π.χ. μετά από μεταμόσχευση.

Περιεμμηνορρυσιακές ημικρανίες:  πολλοί ταλαιπωρούνται από ημικρανίες με τις γυναίκες να αποτελούν τις 3 στους 4, ιδιαίτερα στις ηλικίες 20-45. Οι ακριβής αιτίες είναι άγνωστες, αλλά οι περισσότεροι ερευνητές συμπίπτουν στο ότι τα επίπεδα κάποιων ουσιών στον εγκέφαλο όταν αυξηθούν σημαντικά ασκούν μία φλεγμονώδη δράση στα αγγεία του εγκεφάλου που εξοιδαίνονται και πιέζουν τα παρακείμενα νεύρα. Μπορεί να εμπλέκονται και γονιδιακοί παράγοντες που δικαιολογούν και την κληρονομικότητα στο πρόβλημα. Όσοι ταλαιπωρούνται αντιδρούν σε ερεθίσματα που εκλύουν ημικρανίες και δεν επηρεάζουν άλλους όπως έλλειψη ύπνου, μη τακτικά γεύματα, φωταψίες, μεταβολές του καιρού, χρήση αλκοόλ, καφεΐνης και τσιγάρου και χημικές ουσίες που περιέχονται σε φαγητά (π.χ. νιτρώδη, γλουταμικό, τυραμίνη, ασπαρτάμη). Εκλύονται όμως κι από τον τρόπο ζωής, όπως και το στρες που συνοδεύει πολλές καταστάσεις της καθημερινότητας. Περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις ημικρανίας στις γυναίκες εκδηλώνονται ακριβώς πριν, ή κατά τη διάρκεια, ή αμέσως μετά την περίοδο, για αυτό και ονομάζεται περιεμμηνορρυσιακή ημικρανία. Αλλά είναι ένα μικρό μόνο ποσοστό των γυναικών αυτών που έχουν ημικρανίες μόνο κατά την περίοδό τους, ενώ οι περισσότερες έχουν ημικρανίες κα σε άλλες ημέρες του μήνα. Ο ακριβής μηχανισμός δεν είναι κατανοητός. Φαίνεται πως τα επίπεδα των γεννητικών ορμονών που ανεβοκατεβαίνουν με απότομες αιχμές πριν αλλά και αμέσως μετά την έναρξη της περιόδου, επιφέρει μεταβολές σε ουσίες του εγκεφάλου που επηρεάζουν την αισθητικότητα και τον πόνο. Ημικρανίες αυτού του τύπου υφίενται στην εμμηνόπαυση, αν και σε κάποιες περιπτώσεις, άγνωστο πώς, συμβαίνει το αντίθετο. Σε κάποιες γυναίκες η λήψη αντισυλληπτικών σκευασμάτων βελτιώνει την κατάσταση, μειώνοντας την ένταση και των αριθμό των κρίσεων. Σε κάποιες άλλες χειροτερεύουν σημαντικά, χωρίς να γνωρίζουμε γιατί υπάρχουν αυτές οι παράδοξες διαφορές. Στην τελευταία περίπτωση, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τα τελευταία 7 χάπια που δεν έχουν ορμόνη, οπότε και η απότομη πτώση των οιστρογόνων να εκλύει την κρίση της ημικρανίας. Η αντιμετώπισή τους είναι κυρίως φαρμακευτική με συνήθη αντιφλεγμονώδη σκευάσματα όπως ιβουπροφένη και ασπιρίνη. Συχνά, όμως, αυτά δεν αρκούν, οπότε άλλες κατηγορίες ισχυρότερων φαρμάκων μπορούν να σώσουν την κατάσταση, αν η λήψη τους γίνει στην αρχή της διαταραχής, όταν ακόμα είναι μία ήπια ενόχληση. Κάποιες ασθενείς μπορούν να επωφεληθούν από την προληπτική δράση αντιεπιληπτικών, ή αντικαταθλιπτικών φαρμάκων ή άλλων αντιυπερτασικών. Βοήθεια μπορεί να προσφέρει και η μεταβολή κάποιων συνηθειών ζωής και διατροφής, όπως και η φυσική άσκηση. Κάποιες άλλες γυναίκες βλέπουν βελτίωση και με τη χρήση εναλλακτικών μεθόδων, όπως με βελονισμό, ή βιοανάδραση, ή με εκμάθηση μεθόδων μείωσης του στρες. Πολλές ασθενείς, συν τω χρόνω, καταφεύγουν όλο και πιο συχνά στη λήψη φαρμάκων, με αποτέλεσμα τη μετάπτωση σε ανάστροφη ημικρανία («rebound migraine»). Αυτό συμβαίνει όταν χρησιμοποιούν φάρμακα 2-3 φορές την εβδομάδα ή περισσότερο από 10 ημέρες τον μήνα. Μόλις περάσει η δράση της κάθε δόσης, ο πόνος επιστρέφει αναγκάζοντας την ασθενή να αυξήσει τη συχνότητα και τη δόση μέχρις ότου ο οργανισμός να μην ανταποκρίνεται πια σε οποιοδήποτε αναλγητικό φάρμακο, για όποιον λόγο κι αν χρειαστεί να πάρει η ασθενής, ακόμη και για την καταπολέμηση του πόνου άλλης από την ημικρανία αιτίας. Συνήθως αυτού του είδους οι καταμήνιες ημικρανίες υποχωρούν στην κύηση, σε συχνότητα και ένταση, όσο προχωρά η εγκυμοσύνη, μέχρι να σταματήσουν εντελώς στο τελευταίο τρίμηνο. Όποτε χρειαστεί όμως να γίνει χρήση φαρμάκου στην κύηση και το θηλασμό, θα πρέπει να προηγηθεί συνεννόηση με τον ιατρό γιατί κάποια από αυτά τα φάρμακα περνούν στον πλακούντα, όπως και εκκρίνονται στο γάλα και μπορεί να βλάψουν το έμβρυο ή το νεογνό.

Βαρθολίνειος αδένας – απόστημα: ο βαρθολίνειος αδένας είναι ένας αδένας που βρίσκεται στο πλάι του κατώτερου μέρους του αιδοίου και αποστολή του έχει την έκκριση υγρού για την «λίπανση» του κόλπου. Καμμιά φορά, ο πόρος του αδένα αποφράζεται και το υγρό του παράγει εγκλωβίζεται με αποτέλεσμα διογκώνεται ως μια μικρή ανώδυνη κύστη, αρχικά. Αν όμως το υγρό επιμολυνθεί απαιτείται συντηρητική αντιμετώπιση με αντιβιοτικά στο σπίτι κι αν δεν ανταποκριθεί σε αυτά τότε η κύστη μετατρέπεται σε απόστημα που χρήζει χειρουργικής διάνοιξης και παροχέτευσης. Όταν διογκώνεται και πολύ περισσότερο διαπυούται, τότε τα συμπτώματα είναι θορυβώδη με έντονο, σφύζοντα πόνο στην περιοχή, με διαξιφιστικές εξάρσεις στο περπάτημα και στο κάθισμα, που αποτρέπει τη σεξουαλική επαφή και μπορεί να συνοδεύεται από πυρετό.

Συνήθως η φλεγμονή εμφανίζεται μονόπλευρα και έχει την τάση να υποτροπιάζει.

Με το που γίνει αντιληπτή χρειάζεται άμεσα ενημέρωση του γιατρού για την ταχεία έναρξη αντιβίωσης και παραμονή για 30-50 λεπτά στην μπανιέρα σε ζεστό νερό που καλύπτει την περιοχή του αιδοίου και στο οποίο έχει διαλυθεί ικανοποιητική ποσότητα άλατος, ώστε να γίνει έντονα αλμυρό. Η ωσμωτική δράση του αλατόνερου θα βοηθήσει περισσότερο την υποχώρηση του οιδήματος και ίσως τη διάνοιξη του πόρου, ή την αυτόματη παροχέτευση του αποστήματος. Η επιμόλυνση του εγκυστωμένου υγρού οφείλεται σε μικρόβια της χλωρίδας του κόλπου και του εντέρου, συμπεριλαμβανομένου του συνηθέστερου E. coli, αλλά και σε μικρόβια που μεταδίδονται σεξουαλικώς όπως τα χλαμύδια και η γονόρροια. Δεν υπάρχει τρόπος πρόληψης, πέραν της επιμελούς υγιεινής και της χρήσης προφυλακτικού.